تو, تو, تو, تو.....

              ضمیر نا خود آگاه قلبم....

  ضمیری که نا آگاهانه پنداشتم

                   من تک ضمیر سرنوشتش هستم

           اما......

   اکنون آگاهانه میدانم جز من

               اویی دیگر نیز در میان سرنوشت

    دستانش جای دارد....

     میدانم و تنها قادرم به نظاره کردن....

 نظاره کردن کاخ آرزوهایی که

    در مقابل چشمانم چه آسوده در حال

                            فرو ریختن اند...

  آرزوهایم چه ساده فرو ریختند

            و....

              چه تلخ کسی غم از دست دادن

              آرزوهایم را نخورد....

 امشب حال غریبی دارم گویی چشمانم

  دیگر تاب چشم دوختن به تصویر مبهمی

        که لبخند به لب دارد را ندارد.....

 لبخند تو سردی فاصله ها را

     از این فاصله ی دور هم میتواند ذوب کند...

       اما...

 تا آغوشم را برای جای دادن آغوشت باز میکنم...

 چه تلخ میفهمم که تو فقط یک قاب عکسی....

              نه بیشتر....

       قاب عکسی که تنها در به آتش کشیدن قلب

                      و

             خاطراتمان مهارت دارد.....

   قاب عکسی که پارسال در روز میلادم برایم هدیه

                 آوردی.....

  راستی آن روز را به یاد داری؟؟؟؟؟