من, تو و کابوسی که

          چه تلخ هم آغوش سرنوشت تاریکم شد.....

  من , تو وقلبی که

           چه ساده بازیچه ی عشق بازی آنها بود

            و.........

   سرشار از احساسی که خیال عشق به سر داشت

       اما چیزی جز حسرت نصیبش نشد...

  من , تو و افکاری که هر شب هم بستر

                           روزهایی بود

    که به سادگی تنها به احترامشان

                                                                     پوزخندی سرشار از نفرت زدی....

  من,تو و انتظاری که

                خیال به سر آمدن ندارد.....

  من,تو و صبری که

          بر خلاف انتظار آمدنت دیگر به سر آمد.....

   من , تو ونبودن دستانی که

      گویی تا بی نهایت من بر خیالاتم حلقه زده....

  من, تو و اویی که

         چه نرم و آهسته سایه ی تیره اش را               

   بر روی تمام رویای با تو بودن هایم انداخت...

من , تو و دختری که                                   

       دنیای آبی با تو بودنم را

                 با تلنگری موج دار کرد.....

  من , بی تو با حسرت هر شب

       چشم میدوزم به شبهایی که بی تو

                     خیال سحر شدن ندارند...

  من, بی تو,تنها من

     امشب و شبهای دیگر با این

        کاغذهای مچاله شده ی سرشار

            از احساس لبریزم تنها ماندم....

                                                                   تنهای تنها......

                  سحر نوشت: دلنوشته ای از خودم

                    .............................................................

           در آغوش خدا گریستم تا نوازشم کند....

             پرسید:

                 فرزندم آدمت کو؟؟؟؟

  گفتم: در آغوش حوای دیگریست....

              خدایا تو با من بمان!!!

             تا محتاج خلقت نباشم...